„ყოველდღე გვცემდნენ, წყლით სავსე ბოთლებს და ყველაფერ იმას რაც ხელში მოხვდებოდათ გვესროდნენ“

გლდანის მერვე სასჯელაღსრულების დაწედსებულებაში მყოფი ყოფილი პატიმარი ციხეში გაუსაძლის მდგომარეობაზე საუბრობს.
ზესტაფონში მცხოვრები, 2012 წელს ამნისტიით გათავისუფლებული გიორგი გოგლიჩიძის თქმით, ციხეში საპყრობილის მაღალი თანამდებობის პირებიდან დაწყებული, ბადრაგებამდე დამთავრებული ყველა პატიმრებს ყოველდღიურად სცემდნენ.
„2011 წელს დამაკავეს და სწორედ ამ დროიდან დაიწყო ჩემი წამება. მერვე საპყრობილეში წესი იყო ასეთი, რომ ყველა პატიმარი ყოველდღე უნდა ეცემათ. მცემდნენ დუბინკებით, წყლით სავსე ბოლებით, ფეხსაცმელებით და ყველაფერ იმით რაც ხელში მოჰყვებოდათ. საშინელ დღეში ვიყავით, არ გვეუბნებოდნენ ცემის მიზეზს, არც იმას თუ რა დავაშავეთ ისეთი, რომ ამ არაადამიანურ მოპყრობას ვიმსახურებდით. ამბობდნენ, რომ უბრალოდ ტრადიციაა, გლდანის ციხეში, რომ ყველა პატიმარი ყოველდღე უნდა სცემონ. რომ არა ამნისტია ციხეში მყოფი პატიმრების უმრავლესობა ამ წამებას ვერ გაუძლებდა. გული მწყდება, რომ როგორც პრიკურატურაში, ასევე სასჯელაღსრულების დაწესებულებაში რჩებიან იმ თანამშრონლების ნაწილი, რომელიბიც ასე გულგრილად, ერთი ხელის მოსმით პატიმრებს სიკვდილამდე სცემდნენ. მე ერთხელაც ვუთხარი, რომ უკვე ამდენ ცემას ვეღარ გავუძლებ-თქო მათ მიპასუხეს, რომ არც პირველი ვიყავი და არც უკანასკნელი ვიქნებოდი, რომელიც ციხეში ცემისგან მათ შემოაკვდათ“, - აცხადებს გიორგი გოგლიჩიძე.
ზესტაფონში მცხოვრები, 2012 წელს ამნისტიით გათავისუფლებული გიორგი გოგლიჩიძის თქმით, ციხეში საპყრობილის მაღალი თანამდებობის პირებიდან დაწყებული, ბადრაგებამდე დამთავრებული ყველა პატიმრებს ყოველდღიურად სცემდნენ.
„2011 წელს დამაკავეს და სწორედ ამ დროიდან დაიწყო ჩემი წამება. მერვე საპყრობილეში წესი იყო ასეთი, რომ ყველა პატიმარი ყოველდღე უნდა ეცემათ. მცემდნენ დუბინკებით, წყლით სავსე ბოლებით, ფეხსაცმელებით და ყველაფერ იმით რაც ხელში მოჰყვებოდათ. საშინელ დღეში ვიყავით, არ გვეუბნებოდნენ ცემის მიზეზს, არც იმას თუ რა დავაშავეთ ისეთი, რომ ამ არაადამიანურ მოპყრობას ვიმსახურებდით. ამბობდნენ, რომ უბრალოდ ტრადიციაა, გლდანის ციხეში, რომ ყველა პატიმარი ყოველდღე უნდა სცემონ. რომ არა ამნისტია ციხეში მყოფი პატიმრების უმრავლესობა ამ წამებას ვერ გაუძლებდა. გული მწყდება, რომ როგორც პრიკურატურაში, ასევე სასჯელაღსრულების დაწესებულებაში რჩებიან იმ თანამშრონლების ნაწილი, რომელიბიც ასე გულგრილად, ერთი ხელის მოსმით პატიმრებს სიკვდილამდე სცემდნენ. მე ერთხელაც ვუთხარი, რომ უკვე ამდენ ცემას ვეღარ გავუძლებ-თქო მათ მიპასუხეს, რომ არც პირველი ვიყავი და არც უკანასკნელი ვიქნებოდი, რომელიც ციხეში ცემისგან მათ შემოაკვდათ“, - აცხადებს გიორგი გოგლიჩიძე.